روابط تجاری ایران و هند در دورۀ صفویان متأخر با تکیه بر نقش عناصر فعال در آن (از دورۀ شاه عباس یکم تا پایان حکومت صفویان ۱۱۳۵-۹۹۶)

یکی از شرکای مهم تجاری ایران، به‏ویژه در دورۀ صفویان متاخر، هندوستان بود. علل رشد مبادلات، میزان صادرات و واردات و نیز کم و کیف موازنۀ تجاری بین دوکشور در این دوره چندان مورد بررسی همه جانبه قرار نگرفته است. در این دوره، بسیاری از بازرگانان، عناصر و اقلیت های گوناگون دست اندرکار در بندرها، شهرها و مراکز تجاری دو کشور مستقر شده بودند و چرخۀ عظیمی از داد و ستد را به‏وجود آورده بودند. بنابر آنچه گفته شد، پرسشی بنیادی مطرح هست که ساختار قومی فعال در چرخۀ تجاری دو کشور چگونه بوده است و این اقوام ایفاگر چه نقشی در این روند بوده اند؟ آنان چه‏نوع کالاهایی را با چه حجم و ارزشی داد و ستد می‏کردند؟ در این راستا و برای شناخت مسائلی از این دست، نخست ترکیب عناصر قومی، میزان نقش آنان و انواع کالاهای مورد معامله، حجم صادرات و واردات دو کشور و موانع موجود در این روند مورد مطالعه قرار می‏گیرند. این بررسی‏ها نشان می‏دهند که حجم عظیمی از انواع کالاها، توسط بازرگانان دو کشور که بیشتر از اقلیت‏های مذهبی بودند، داد و ستد می‏شد. از سویی، تا زمانی که سیاست سخت گیرانه‏ای بر صادرات و واردات ایران حاکم بود، موازنۀ تجاری با هند روند مثبتی داشت اما در سال‏های پایانی حکومت صفویان، به دلایلی که خواهد آمد، رفته رفته منفی گردید.